ถึงลูกสุดที่รัก เมื่อยามจากให้คิดถึง
เฝ้าชะแง้แลรำพึง เมื่อไรเจ้าพึงติดต่อมา
คอยแล้วก็คอยเล่า ได้แต่เฝ้าคำนึงหา
จากไปไกลลับตา ห่วงโหยหาใจร้าวราน
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า คงจากเจ้าอยู่ไม่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของวันคืน
ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากใกล้ชิดชื่น
แต่ชีพมิยั่งยืน ย่อมร้าวราญสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลได้แน่นอน
เจ้าไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ยามกินและยามนอน คลายทุกข์ร้อนผ่อนสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เจ้าเติบโตสง่างาม
ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกชั่วยาม
ใจแท้มีแต่ความ- หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง
ไม่มีทองจะกองให้ จงตั้งใจเรียนให้เก่ง
หาความรู้สู้เอาเอง ให้ระเบงจนวันตาย
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จะเลี้ยงเจ้าอย่าได้หมาย
เอาความรู้ไว้เลี้ยงกาย ลูกสบายแม่กับพ่อก็ชื่นใจ
ชาญ ภูมิสุข
เฝ้าชะแง้แลรำพึง เมื่อไรเจ้าพึงติดต่อมา
คอยแล้วก็คอยเล่า ได้แต่เฝ้าคำนึงหา
จากไปไกลลับตา ห่วงโหยหาใจร้าวราน
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า คงจากเจ้าอยู่ไม่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของวันคืน
ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากใกล้ชิดชื่น
แต่ชีพมิยั่งยืน ย่อมร้าวราญสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลได้แน่นอน
เจ้าไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ยามกินและยามนอน คลายทุกข์ร้อนผ่อนสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เจ้าเติบโตสง่างาม
ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกชั่วยาม
ใจแท้มีแต่ความ- หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง
ไม่มีทองจะกองให้ จงตั้งใจเรียนให้เก่ง
หาความรู้สู้เอาเอง ให้ระเบงจนวันตาย
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จะเลี้ยงเจ้าอย่าได้หมาย
เอาความรู้ไว้เลี้ยงกาย ลูกสบายแม่กับพ่อก็ชื่นใจ
ชาญ ภูมิสุข
ซาบซึ้งใจในบทความ
ตอบลบ